Σύμφωνα με την παρ. 3 του άρθρου 3 του ν. 4354/2015 (Α’ 176), οι Εταιρείες Διαχείρισης Απαιτήσεων από Δάνεια και Πιστώσεις (ΕΔΑΔΠ) υποχρεούνται να αποδίδουν την εισφορά του άρθρου 1 του ν. 128/75 (Α’ 178) που βαρύνει τις μεταβιβαζόμενες απαιτήσεις από συμβάσεις δανείων και πιστώσεων, εφαρμοζομένων των διατάξεων του ως άνω νόμου και των κατ΄ εξουσιοδότηση αυτού κανονιστικών πράξεων. Περαιτέρω, σύμφωνα με το άρθρο 1 του Κεφαλαίου Α του ιδίου νόμου, ισχύει ότι οι μεταβιβαζόμενες απαιτήσεις από δάνεια και πιστώσεις λογίζονται ως τραπεζικές και μετά τη μεταβίβασή τους. Τέλος, σύμφωνα με την παρ. 20 του ως άνω άρθρου, τα νέα δάνεια ή πιστώσεις που χορηγούν οι ΕΔΑΔΠ σε δανειολήπτες των οποίων δάνεια ή πιστώσεις διαχειρίζονται, λογίζονται ως τραπεζικά και επιβαρύνονται με την εισφορά του άρθρου 1 του ν. 128/1975 , για την απόδοση της οποίας υπεύθυνες είναι οι ΕΔΑΔΠ. Οι ΕΔΑΔΠ ευθύνονται για όλες τις υποχρεώσεις απέναντι στο Δημόσιο και σε τρίτους, οι οποίες βαρύνουν τις Εταιρίες Απόκτησης Απαιτήσεων και απορρέουν από τις μεταβιβαζόμενες απαιτήσεις.

Εκ των ανωτέρω συνάγεται ότι οι ΕΔΑΔΠ εμπίπτουν στις διατάξεις της Υ.Α. 27550/Β1135/1-9-1997 (Α΄ 190) «Καταβολή εισφοράς στον λογαριασμό του ν. 2515/25.7.1997 από τα πιστωτικά ιδρύματα», η οποία κυρώθηκε με την Πράξη Υπουργικού Συμβουλίου υπ’ αριθ. 59/12-9-1997, όσον αφορά τον τρόπο υπολογισμού της εισφοράς επί των εν λόγω απαιτήσεων. 

Στην παρ. 3 της ανωτέρω Υ.Α. ορίζεται, ότι η εν λόγω εισφορά υπολογίζεται με βάση τα μέσα μηνιαία υπόλοιπα των χορηγήσεων και καταβάλλεται κάθε μήνα, με ημερομηνία αξίας (valeur) την τελευταία εργάσιμη ημέρα του επόμενου μήνα από εκείνο στον οποίο αναφέρονται τα στοιχεία. Περαιτέρω, στην παρ. 6 ορίζεται, ότι στις χορηγήσεις επί των οποίων δεν λογίζονται τόκοι, σύμφωνα με το άρθρο 27 του ν. 2076/92 (Α’ 130),  επιβάλλεται εισφορά  μόνο για τις οφειλές επί των οποίων λογίζονται και εισπράττονται εκ των υστέρων τόκοι. Επομένως, σε περίπτωση που οι ΕΔΑΔΠ δεν εισπράττουν τόκους για τα μεταβιβαζόμενα δάνεια και πιστώσεις που διαχειρίζονται, για  χρονικό διάστημα που ορίζεται στην παρ. 1 του άρθρου 150 του ν. 4261/2014 (Α’ 107), τότε υποχρεούνται να παύσουν τη λογιστικοποίηση των τόκων (παύση εκτοκισμού) και μόνο όταν οι μεταβιβαζόμενες απαιτήσεις από συμβάσεις δανείων και πιστώσεων καταστούν  ενήμερες, υποχρεούνται να προβούν στον υπολογισμό της εισφοράς του ν. 128/75, η οποία επιβάλλεται μόνο για τις οφειλές επί των οποίων λογίζονται και εισπράττονται εκ των υστέρων τόκοι, σύμφωνα με τα οριζόμενα στις διατάξεις της παρ. 6 της ανωτέρω Υ.Α., η δε αναλογούσα επί των οφειλών αυτών εισφορά θα υπολογιστεί για την ίδια χρονική περίοδο για την οποία λογίστηκαν τόκοι και θα καταβληθεί συγκεντρωτικά και άτοκα μαζί με την εισφορά του μήνα μέσα στον οποίο εισπράχθηκε. Η βάση υπολογισμού της εισφοράς επί των μεταβιβαζόμενων απαιτήσεων που είναι σε καθυστέρηση και αρχίζουν πάλι να εξυπηρετούνται είναι το υπόλοιπο της απαίτησης, όπως αυτή έχει διαμορφωθεί τη χρονική εκείνη στιγμή.