Το ληξιπρόθεσμο ιδιωτικό χρέος, ως ποσοστό του συνολικού ιδιωτικού χρέους, παρουσιάζει πτωτική τάση κατά την τελευταία τριετία. Σε επίπεδο αριθμών, το ποσοστό διαμορφώνεται στο 63,4% τον Σεπτέμβριο του 2022, από 68% το 2019 και 70% το 2018. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι έχει αποφευχθεί η δημιουργία μιας «νέας γενιάς κόκκινων δανείων» κατά τη τελευταία τριετία, παρά τις πρωτόγνωρες κρίσεις που έχουμε βιώσει. Όμως το ιδιωτικό χρέος δεν είναι μόνον αριθμοί. Πίσω από τους αριθμούς υπάρχουν άνθρωποι με υπαρκτό πρόβλημα. Η αναστολή πλειστηριασμών δεν μπορεί να αποτελεί λύση στο πρόβλημα της υπερχρέωσης, καθότι δεν προσφέρει μια μόνιμη λύση στους οφειλέτες, ώστε να διατηρήσουν την περιουσία τους. Με το γνώμονα αυτό, θεσμοθετήθηκαν μόνιμα εργαλεία  για τη ρύθμιση των οφειλών, όπως είναι ο εξωδικαστικός μηχανισμός ρύθμισης, την πορεία του οποίου παρακολουθούμε εντατικά, ενώ παράλληλα επιφέρουμε βελτιωτικές κινήσεις, ώστε να ενταχθούν ακόμα περισσότερες κατηγορίες οφειλών και οφειλετών που θα εξεύρουν λύση στις ληξιπρόθεσμες υποχρεώσεις τους, διατηρώντας έτσι την κατοικία και την περιουσία τους. 

Το άρθρο σε έντυπη μορφή